don't tell me to leave my abyss

nastrój: twórczy
słucham: "Exit the grey" Tiamat


Ona budzi się w środku nocy i nie może oddychać. Zgnieciona jak kartka papieru między kołdrą a poduszką. Nie może się ruszyć. Coś na niej siedzi. Myśli o kocie, ale woli nie otwierać oczu.

Oddech żywych zmienia się w mgłę. Całe miasto jest nią splątane. Jest zimno i ciemno.
Nie lubię.
Są jeszcze we mnie dawne okruchy. Zastanawiam się tylko, czy to dobrze. Czy nie byłoby lepiej nie myśleć, nie rozumieć...
Zostaję z tobą, nie z poczucia obowiązku, jesteś nieodwołalnie wpisana w moje życie. Nie mogę cię wyrwać z siebie. Co mi zostanie? Jaki jest sens rozumienia, jeśli jest się samym? Nigdy nie uciekniemy od szarości. Nieszczęście jest w nas wpisane. Zawsze. Nigdy nie będziemy szczęśliwe do końca, ale możemy próbować.