Mówią, że nic nie rośnie pod śniegiem. Mama mówi, że żal jej mnie. Jestem rozczarowaniem. Nie mówi tego głośno, ale wiem, że tak jest. Smutnym rozczarowaniem, błędem, pomyłką. Wszystko, co robię jest nie tak, wszystko, co zrobiłam, było złe. Jestem martwym nasionkiem i gniję pod śniegiem. Mam wrażenie, że już nigdy nie urosnę. Wszystko jest kłamstwem i nie daję już rady w nie wierzyć. Jestem rozdrażniona, nieszczęśliwa. Wieczorami chcę zabijać i zabijam słowami i płaczę. Ręce mi się trzęsą, nie wiem dlaczego. Nadal chcę wierzyć w słoneczne dni, ale zima trwa już tak długo, że nic innego nie pamiętam. Próbuję wypchać czas czymkolwiek. Próbuję i staram się, ale nie mam już siły.
Robię ci kawę, a ona stygnie, jak ja. Coś umarło i leży na środku pokoju, gnije między nami.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz