Czytam, co piszesz i lubię udawać, że nadal jesteśmy blisko, że rozumiem. Zastanawiam się, czy jesteś taka, jak twoje słowa. Tam, w Londynie, wcale nie poszło dobrze. Już nigdy nie zobaczę cię takiej, jaką pamiętam, ale to nic, przecież ja też nie jestem już tym, kogo znałaś. Ne przestałam tęsknić, ale zrozumiałam, że nie brakuje mi ciebie, ale wspomnienia. Jakkolwiek źle to brzmi. Ludzie przychodzą i odchodzą i nie można ich poznać całkowicie. Maski.
Pamiętam fragment serialu sprzed lat. Zawsze mamy maskę, inną zależnie od sytuacji. Przystosowujemy się i dzięki temu potrafimy przetrwać. To konieczność.
Myślę, że to się dzieje właśnie teraz. Przystosowanie. Tylko radzisz sobie z tym trochę gorzej niż ja i pęka mi serce, gdy czytam, co piszesz, bo przecież kiedyś byłyśmy dla siebie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz